Teleurstellen

Deze week deden we het weer: een coaching afspraak afzeggen door wat ik bij gebrek aan een betere term ‘overmacht’ noem. Dat levert een knoop op in de maag die zich echt laat voelen. Gelukkig komt dit niet vaak voor, maar toch met enige regelmaat. Als het gebeurt, heeft dat altijd een gegronde reden. We doen dat niet zomaar, temeer daar de verdiensten belangrijk zijn voor de verzorging van onze dieren.

Onze kudde bestaat uit een bont g-ezel-schap: ezels, paarden en een muildier. Ze zijn zichzelf, maar daarnaast hebben ze ook veel met elkaar. Er is een samenhang die het tot een echte kudde maakt. daarbinnen gelden dierenwetten. Heldere do’s en dont’s. Ze zorgen voor elkaar en er is veiligheid, betrouwbaarheid en duidelijkheid.

Zodra er iets gebeurt dat de kudde en dus de kuddegeest beroert, ontstaat er een disbalans. Dit heeft meteen gevolgen voor de groepssfeer en dynamiek, waardoor de dieren naar elkaar en naar ons mensen toe onduidelijk en vooral onvoorspelbaar gedrag gaan vertonen. Als hun dagelijkse verzorgers kennen wij dit inmiddels. We weten dan ook dat het enige dat we in zo’n situatie kunnen doen is: buigen. Binnen het systemisch werk betekent dat respect tonen voor wat er is. En als je dit kunt zien, ervaar je ook de rijkdom die dat in zich draagt. Dit buigen voor natuur en kuddebewustzijn is groter dan ons verlangen om gasten of cliënten een plezier te doen. En ja, het is ook groter dan het verdienen van geld.

Wij hebben geleerd om te buigen wanneer dat nodig is. Als geen ander weten we dat we niets kunnen afdwingen. Dat we daarmee onze cliënten soms zwaar teleurstellen of soms zelfs frustreren, weegt zwaar. Altijd is er die verleiding om een afspraak toch maar door te laten gaan. Het voer en de dierenarts zijn per slot van rekening nog steeds niet gratis. Ook kunnen wij als professionals veel van de dynamiek binnen de kudde opvangen. Maar dat lukt dus niet altijd. In zo’n geval kiezen we er dan toch voor om af te zeggen en om begrip te vragen.

Die vraag om begrip kan dan een situatie betreffen als: we hebben Simon net moeten laten inslapen, hij laat een grote leegte achter waar de kudde nog verwerkingstijd voor nodig heeft. Of: er ligt een zieke ezel in de wei, we moeten even snel een schaduwplek voor hem maken. Weersomstandigheden als regen en modderpoelen, of de zomerhitte die maakt dat de dieren echt onder de koele kurkeiken willen blijven staan. Of, zoals dus deze week: het laatst binnengekomen dier heeft luizen meegebracht, waardoor we nu de hele kudde moeten soppen. Wij, de ‘luizenmoeders’ van de kudde, zeggen dan dus af. Want, dieren met jeuk is niet leuk en een luizenknuffel is toch minder fijn dan zo’n heerlijke knuffel van schone ezels die graag dicht bij je willen zijn.

Ons werk is bijzonder, we gaan helemaal mee de flow van de kudde. Dat is hard werken waarvoor we ook veel terugkrijgen. De natuurwetten en de diereninstincten zijn voor ons een open boek. Wij zoeken alleen nog naar een modus om deze teleurstellende boodschap op een sympathieke manier over te brengen. Misschien verheldert het als we zeggen dat de cliënt niet gebaat is bij de troebele spiegel die de ezels haar of hem zullen voorhouden als we de sessie wel zouden laten doorgaan.

Gelukkig kunnen we vaak op begrip rekenen. Veel werk is maakbaar, maar wij lopen toch af en toe tegen de grenzen van de werkelijkheid van het moment aan. Hierin zijn we sterk. Maar ook kwetsbaar.

April 2019